Sonja vertelt:
“Wij ( ik en mijn 2 dochters, 11 en 14 jaar) hebben sinds 3,5 jaar een 11,5 jarige haflingerruin genaamd Ralph.
Het was liefde op het eerste gezicht!
Ralph is een sterke pony, die een zekere ruiter nodig heeft. Dus een ruiter nodig heeft die vertrouwen geeft en geen angst kent. Wij hebben Ralph gekocht om lekker mee door het bos te rijden, af en toe een sprongetje te maken en lessen te volgen op de plaatselijke rijvereniging.
Al gauw bleek dat Ralph niet alleen heel sterk is, maar ook een eigen wil heeft. Hij bepaalde wat er gebeurde, zowel in het bos als in de les. Hij ging keihard door de bak, in het bos wilde hij alleen maar hard. Dit leidde tot gevaarlijke situaties.
Mijn jongste dochter en ik verloren het vertrouwen in onze manier van rijden en werden steeds voorzichtiger. We reden niet meer in het bos, de lessen in de bak waren ook niet altijd leuk. Misschien kwam dit door de manier van lesgeven van de vorige instructrice. Tijdens de les werd er gelet op de manier van lopen: hij moest in de krul. Want dan kreeg je het paard onder controle. “Nou mooi niet”, ik kreeg hem niet in de krul. Ralph is te sterk hiervoor en ik vond het zielig om zo hard aan de teugels te trekken. Mijn oudste dochter Lisa kon wel lezen en schrijven met hem, maar zij kende geen angst en gaf hem vertrouwen. Zij vond in de krul lopen niet belangrijk, en reed gewoon op haar manier met hem, ze genoten hier allebei van. Wij (mijn jongste dochter en ik) wilden dit ook! Maar ons zelfvertrouwen was weg en eigenlijk gingen we met een soort van angst met het paard om. Eigenlijk hebben we langere tijd zonder vertrouwen, plezier en ook veel te weinig gereden. Ik verloor stukje bij beetje het plezier in het paardrijden, vooral tijdens buitenritten. De onzekerheid van “zou Ralph wel luisteren” namen meer en meer de overhand.
Totdat Vera bij de rijvereniging begon en een andere manier van lesgeven aanbood, rechtrichten..! Oke, ik wist, een paard is van nature scheef, maar rechtrichten.. hoe dan..???
Kort samengevat, een wereld ging voor ons open, wat geweldig, We worden meer en meer een team samen met Ralph, We durven door het bos te rijden. Rustig, maar ook hard. In beide gevallen blijven we plezier hebben, zowel wij als Ralph. Ook in het bos kun je je paard rechtrichten, hoe cool is dat…!
Heerlijk nu, we gaan in de weekenden een heerlijke buitenrit maken. Natuurlijk zijn we er nog lang niet en leren we telkens nog bij, maar wat voor mij het belangrijkste is: het vertrouwen komt terug. En met het vertrouwen komt ook het plezier steeds meer terug. Ontspanning leer ik in de privelessen, want de angst zat er goed in. Ik durf zelf een galopje.
Maar wat ik toe nu heb geleerd (wat voor mij heel belangrijk is) is dat paardrijden geweldig is!
Bedankt daarvoor!
Groetjes Sonja”
Lees ook de ervaringen van Claudia en Jolly!