“Zonder de hulp van Vera had ik Na-Deem waarschijnlijk moeten verkopen.
Heftig hè? Dat was het ook. Toen Vera voor het eerst bij ons kwam hadden Deem en ik ontzettend ruzie. Hij beet mij, ik sloeg terug, hij liep mijn ruimte in, ik weer de zijne. We hadden geen ruimte voor elkaar, of met elkaar. Hij wilde niet meer lopen, niet meer rijden. Hij gooide me eraf, of liep op eieren. “Je paard heeft geen respect!” werd me toegeroepen, “Hij heeft een attitude.” Ik moest hem op afstand houden, met touwtjes over hem heen zwaaien, hem om mij heen laten rennen. Niet meer samen, want dat kon hij niet. Eindeloze herhalingen van een oefening want dat leerde hem respect..
Het voelde niet goed. Het maakte mij verdrietig en hem boos. Soms maakte het mij boos en hem verdrietig. Daarnaast geloofde ik niet meer in het woord ‘respect’. Ik was er van overtuigd geraakt dat het niet mij tegenover het ‘gevaarlijke’ paard was. Maar mij met het paard. Maar hoe?
Vera leerde mij weer met hem te communiceren, Nadeem weer met zichzelf te communiceren en maakte mij bewust van mijn eigen acties en de consequenties die daar aan vast zaten. Ik heb mezelf niet altijd even leuk gevonden tijdens de lessen. Erachter komen dat je gedrag tegenover je paard niet eerlijk is en je jezelf soms als een boze peuter gedraagt die door het zand van de bak wil rollen. Met je voeten schoppen in het zand en met je vuisten slaand. IK WIL! “Blijf bij jezelf.”, zei Vera dan. “Blijf bij je boodschap. We zijn de laagjes aan het afpellen dat gaat niet in één keer.”
Vera snapte mijn gedachten en frustraties maar leidde mij daarna wel weer de juiste kant op. Alles met alle rust en duidelijkheid. Op ons tempo. Ze leerde me om rust te brengen in mijn eigen hoofd en de zijne. Was er voor me wanneer ik in paniek was of tot over mijn oren gefrustreerd. Een goed voorbeeld: We hadden een terugval, Deem bleef me maar happen, ik stond naast hem in het land. Ik kon wel janken. Maar ik bleef stil, ik bleef bij mezelf, bij mijn boodschap. “Nee vriendje, dit is niet nodig.” Op een gegeven moment stopte hij, deed hij een diepe zucht en liet me met rust. Toen ben ik het weiland uit gelopen (en heb ik Vera bericht, die dit een ‘groeistuip’ noemde. Wat ik toen niet geloofde, maar wat wel bleek te kloppen.) Het was de laatste keer dat hij zo boos was, of dat hij me überhaupt beet.
We rijden nog niet. Er bleken meer problemen onder te liggen, waar we eerst doorheen moeten. Met grondwerk, longeren, dubbele lijnen, een gesprek tussen Deem en Vera, komen we steeds iets dichter bij ons doel: zonder stress rijden. En geloof het of niet, Deem gaat niet meer weg. Onze band is dieper, ik begrijp hem beter dan eerst, we groeien keihard en ik weet dat we niet altijd op deze stijgende lijn zullen zitten. Maar het verschil is, ik ben er nu niet meer bang voor. Ik ben überhaupt niet meer bang.
En als iemand je daarmee kan helpen.. Dan weet je dat je echt een goede te pakken hebt. Dus weet je het niet meer? Loop je tegen een gigantische muur op? Ben je net zoals ik was, bang dat je er gewoon niet uit zult komen? Ben je bang? Voor je paard, voor het rijden, voor de trailer? Bel dan Vera op.
Dankjewel Vera, we zien elkaar snel weer.
Liefs, Ditta en Deem”