Vanmiddag gingen mijn paarden liggen slapen tijdens een coaching sessie. Dat had ik nog nooit meegemaakt (ook buiten lessen of coaching heb ik mijn paarden wel zien liggen of rollen, maar zijn ze nog nooit ‘neergestort’ waar ik naast stond). Voor mij reden om eens na te denken over de coaching en wat er zoal naar voren kwam.
Het vraagstuk waarmee de vlotte dame naar de coaching is gekomen, is een vraagstuk wat ik zelf ook herken. Noem het midlife crisis, bore-out of gewoon op zoek naar zingeving. Wat wil ik nou echt? Word ik gelukkig van mijn werk, mijn leven? Veel stress en vermoeidheid, hard werken, knokken, belangrijk wat de wereld ervan vindt, streng voor jezelf. Enorm consciëntieus en toegewijd, maar ook niet echt tevreden en zeker geen voldaan gevoel. Weinig ontspanning en steeds nog even een schepje er bovenop ‘want dat moet kunnen’.
Onze Maartje (klein van stuk, groots paard) weet hier wel raad mee. Na een kort moment van twijfel wordt er in een stevig tempo in het rond gehobbeld, kopje in de lucht, achter de dame aan. Het gaat niet vanzelf, er is steeds aanmoediging nodig, beetje trekken aan het touw, nog iets korter vastpakken. Zelfs een beetje rennen om Maartje in beweging te houden. Als alle moeite stopt, stopt Maartje ook. Dit is vermoeiend en niet duurzaam. De link met een levenspatroon is gauw gelegd.
Mooi moment is wanneer we de nadruk leggen op het creëren van verbinding met het paard, voordat er iets van gevraagd wordt. Kernitem is: blijf bij je boodschap, geef haar de tijd om in te tunen. Op mijn verzoek staat de dame even stil, en een seconde later komt Maartje uit zichzelf naar haar toe. “Ik bewoog niet eens!”. Meer bereiken met minder moeite, dat smaakt naar meer.
Even later geeft Maartje er de brui aan. De zon schijnt warm op haar dikke vachtje en ze begint weg te doezelen. Nu ontstaat er eigenlijk pas een ‘samen’ tussen mens en paard. Wanneer de agenda’s worden losgelaten en plannen opgeschort. Aan de andere kant van het draadje ploffen de andere paarden na elkaar op de grond. Joy leunt met haar kin in het warme zand en ligt te snurken. We besluiten even rustig bij de paarden op de grond te gaan zitten. Wat een rust, en tegelijk een zachte alertheid! Paarden zijn nooit helemaal ‘weg’ als ze slapen.
Wanneer Joy opstaat vragen we haar mee om te zien hoe Joy de zaken weer anders uitlegt dan Maartje. Op haar geheel eigen manier komt Joy kennismaken met de dame. Ze komt heel intensief en dichtbij ruiken aan kleren, benen, voeten en handen. Niets ongewoons of eetbaars gevonden, en de energie van de dame is gescand. “Klaar!”, lijkt Joy te zeggen. We hebben het een poosje over het verleden van Joy. Ik heb al vaker gezien dat haar verhaal mensen raakt, en dat het Joy goed doet wanneer haar verhaal verteld wordt. De voeten van de dame planten zich iets zwaarder op de grond.
Joy is niet geneigd mee te doen aan iets waarvan ze het nut niet inziet. Ze kan dan bijzonder gauw veranderen in een blok beton met heipalen diep in de grond genageld. Joy zet geen voet voor de andere. En geef haar eens ongelijk: er zou gedut worden! Hier heb ik nog wel eens moeite mee, deze modus operandi van Joy. Niets doen is wel weinig, en ik krijg hiervoor betaald. Maar Joy trekt zich hier niets van aan, en laat zien dat het gaat om HIER&NU. Feitelijk de meest belangrijke les van de dag, ook voor mij.
Ik voel dat het thema van de sessie ook aan mijzelf raakt, en de boodschap van de paarden is duidelijk: geen feeërieke sessie, maar hier&nu, op de grond, ervaren wat er is.
Meer lezen over persoonlijke ontwikkeling in samenwerking met het paard?
Neem contact op voor meer informatie of het maken van een afspraak